Zahira - Orienttanz

De Meerjunfru

Karsten Heinsohn, Sohn eines alten Fischers aus Hamburg, erzählt:

"Dor weer mol so een seute Meerjungfru, de leev dusend- un söss Meter deep op den Grund vun de See.
Se weer vergneugt un har veel Spoß mit eer Speelkameroden, den Heern, den Butt un Kabeljau, mit dat lütte Seepeer un ook mit de Schildkröten.
Se swim mit all eer fründs üm de Wett, dat weer een Juchen un Vergneugen. Egentlich kun se tofreden sein,
ober se drömt dovun, eenmol, nur eenmol in eer dusendjährigen Leven de sünn to seen. Ober dor weer een strengst Verbot för all de seuten Nixen.
Se döfft nich no boben komen. Dor luurt de Gefohr vun de Minschen, de se sehn un infungen könt.
Een doochs bückelt de Meerjungfru ut. Se mokt sick op de lange Reis no boben, üm de sünn to sehn.
Mien Vadder weer Fischer, un een morgen, ganz fröh, fohr ick mit em rut op de See to’n Fischen.
Ick weer’n lütten Buttsche un frei mi immer bannich, wenn Vadder mi mitnehmen de.
An düssen morgen keek ick lange tied op dat woter – nix röhr sick.
Mit eenmol mokt dat plitsch-platsch, un twe Meter för mi, in’t glasklore woter, seh ick de lütte Meerjungfru!
Ick dru mien Ogen nich – dat givt dat doch nicht – dat kann doch nich wohr sein....."